Ik praat vaak over Daniel en onze relatie in mijn classes.
Toen ik Daniel ontmoette was hij nog geen 20.
Hij was nog maar een jongen.
Snel daarna werd hij toegelaten tot de universiteit.
Ik wist niet eens dat een relatie met hem mogelijk was – ik was Tsjechisch, 7 jaar ouder en ik zat in een relatie.
Het kon hem niets schelen.
Hij zag mij en hij vond wat hij zag leuk.
We gingen al snel samenwonen. Het was reuze interessant en we leerden allebei veel.
In minder dan 5 jaar kwam Sammie.
Daniel was nog steeds een jongen in mijn ogen.
We hebben veel meegemaakt, soms meer dan men zou willen.
Terugkijkend heeft het ons gebracht waar we nu zijn.
Daniel is nu een man, een zorgzame vader van mijn kinderen, iemand waar ik op kan leunen.
En nog steeds ziet hij mij! Hij vertelt mij hoe trots hij is op mij, wie ik ben en wat ik creëer.
We geven elkaar de vrijheid, niet iedereen is bereid om elkaar die ruimte te geven.
Mensen proberen elkaar te verstikken – wij niet.
Dat en het feit dat we allebei bereid zijn om te vragen waar we naar verlangen maakt de tijd die we samen doorbrengen fijn.
Hoe wordt het nog beter?
Dat vraag ik nog steeds en ben bereid om dat te ontvangen …