Als een dochter van een architect en een bouwkundig ingenieur kijk ik vaak naar de vormgeving van huizen en straten, het ontwerp steden…
Vanochtend toen ik en mijn collega de uber namen naar Amsterdam Noord viel mijn oog op de skyline van een van de nieuwe straten van Amsterdam.
Het werd mij duidelijk dat een van de voorwaarden waar de architecten zich aan moesten houden ongetwijfeld de bouwhoogte was – alle huizen waren exact even hoog.
Ik merkte meteen op dat het een idee creëerde van orde, van rust zelfs. Het deed mij herinneren aan een beeld van vroeger van de communistische parades, soldaten die allemaal hetzelfde tempo marcheerde. De chauffeur vertelde mij dat de huizen vanbinnen prachtig zijn, sommige met zwembaden, luxe en ruim. Er was iets wat het niet toeliet dat te zien, het werd een soort van verstopt door de keurige, ordelijke rij.
Het maakte mij bewust van wat er gebeurt als we onszelf niet toestaan onze unieke gaven te laten zien.
Als we hetzelfde proberen te zijn als anderen om niet op te vallen om onszelf niet te laten zien en te stralen in de wereld.
Wil je liever een van de soldaten zijn inmiddels de parade?
Of laat jij je eigen gaven en talenten zien, zelfs al ben je degene die te hoog of te laag is, die te veel en te fel schijnt, die alleen in de spotlight staat?