Een van de opmerkingen die ik vaak in mijn classes krijg is:
“Jouw lach is zo heerlijk!”
Eerst snapte ik niet wat ze bedoelden.
Kom op, ik ben gewoon aan het lachen!
Toen ik het voor de 10de keer hoorde begon ik te observeren wat er gebeurde.
En waar ik achter kwam is dat ik mezelf en mijn lichaam niet beperk in expressie als ik ergens enthousiast over ben.
En dat kan overkomen als verrassend voor de deelnemers, voor hun lichamen voelt het expansief en ontspannend.
Het creëert een ruimte waar het lastig is oordelen vast te houden.
Grappig is dat toen ik jonger was mijn moeder vaker zei dat ik als een paard lachte en het echt moest stoppen. Hoe interessant dat ik dat niet eens ‘echt’ kon maken.
Elke keer dat nu mensen mijn lach benoemen in mijn classes leg ik uit wat ik heb gehoord van Gary Douglas:
Het is jouw geluk dat de Aarde geneest.
Zou jij welwillend zijn om de Aarde te genezen door te kiezen om blij te zijn?
Reblogged this on LevendeRelaties.
Dank je wel, Ivana. Ik zou willen zeggen dat je door het lachen je beperkte ik overstijgt. Je gaat voorbij aan het zich herhalende denken. Door je volledige belichaming van de ervaring, valt de schijnbare afgescheidenheid weg. Je wórdt de Aarde.
Dank je wel, Frank, dat is prachtig gezegd en helemaal mijn ervaring. Fijn om het zo terug te lezen.