Heb je weleens gekeken naar kleine kinderen wanneer ze spelen?
Is het je opgevallen dat ze niet denken over waar het spel heen gaat of heen moet?
Wat als zo’n vreugdevol spel voor jou ook weer mogelijk zou zijn?
En wat als alles wat je daarvoor nodig hebt alleen is… af en toe weer als een kind te durven en te mogen zijn?
Kleine kinderen gaat het totaal niet om iets moois te maken, maar vooral om plezier te beleven.
Voor mij is creatie en creativiteit niet iets wat je moet leren of iets waar je goed of slecht in bent, wat lastig is of te beoordelen, maar juist iets wat met gemak zelf tot stand komt. Wanneer je niet vanuit oordeel denkt is eigenlijk elke creatie iets waar je geen sticker van goed of slecht op kan plakken en mag iedere creatie er zijn.
Als je net als een klein kind niet (meer) oordeelt over wat je creëert – zal je dan met meer of minder gemak ook de creatie van je leven op gang brengen?
Stel je voor dat creëren iets is waar je enorm veel voldoening uit kan halen!
Wat is er nog meer mogelijk voorbij aan goed en slecht, voorbij aan mooi en lelijk?
Zou dat zijn waar de ware creatie begint?
Zou dat een plek zijn waar jij je vrij en blij voelt?