Ook al hadden we maar weinig toen ik klein was luisterde mijn moeder altijd naar wat ik en mijn broer wilden en kregen we eigenlijk altijd onze zin.
Maar dat is toch hartstikke verkeerd?!
Nou, zo erg waren we gelukkig niet 🙂
Nu pas kan ik zien hoeveel ik toen al geleerd heb over ontvangen van de mogelijkheden die het universum ons schenkt. Of eigenlijk hoe uniek het is dat ik nooit geforceerd werd om te vergeten wat ik altijd al wist over ontvangen.
Wat als onze kinderen nooit hoeven te leren dat dingen niet kunnen, dat iets lastig is, dat het gewoonweg niet KAN?
Wat is er nog meer mogelijk voorbij de beperkingen van deze werkelijkheid?
Zou je welwillend zijn om het universum te vragen voor waar je naar verlangt?